De eenzame typmiep

Terwijl ik door het raam iedereen door de stromende herfstregen naar z’n werk zie fietsen, zit ik met m’n kopje thee en m’n laptop heerlijk op de bank: tijd om een artikel te schrijven. Dibbes ligt naast me te spinnen, tevreden dat z’n baasje er is. Ik typ lekker door, terwijl ik af en toe ‘in gesprek’ ben met Dibbes: ‘Gezellig hè? Zo samen? Ik neem nog een koffie, wil jij een kattensnoepje?’ Veel meer dan gemiauw krijg ik niet terug, maar dat maakt niet uit: ik klets gewoon door.

In m’n lunchpauze is het gelukkig droog, dus loop ik even naar de nieuwe broodjeszaak om de hoek voor een lekker broodje: dat heb ik na een ochtend hard werken wel verdiend. Ik begroet de eigenaar vriendelijk en wil weten wat hij me zou aanraden. Terwijl hij zijn specialiteit met geitenkaas voor me maakt, deel ik mijn verbazing over de drukte in de straat, m’n irritatie over de vele toeristen en wil ik alles weten over zijn ervaring als nieuwe ondernemer in de wijk. Ondertussen heb ik allang m’n broodje en kucht de klant achter mij: hij wil graag iets bestellen en heeft haast. Ik realiseer me dat ik al 10 minuten sta te kletsen, omdat deze eigenaar, in tegenstelling tot mijn kat, wel terugpraat.

Terug in huis vertel ik dit grappend aan Dibbes, om vervolgens m’n laptop complimenten te geven over z’n goede batterij. Als ik zelfs tegen m’n telefoon begin te praten, zodra ik er kruimels op mors, schrik ik van mezelf: hier gaat iets niet goed. Ik vrees dat ik langzaam door begin te draaien en besluit dit morgen anders aan te pakken: voor morgen ga ik op zoek naar een werkplek met meer ZP’ers. Geen dieren, geen apparaten, maar mensen om me heen: dat heb ik nodig. Al snel ben ik aan het scrollen op de site van Desktoday en vind ik een leuke plek waar ook nog eens lunch geregeld wordt: dit klinkt goed!

De volgende ochtend start ik de dag nog steeds met een gesprekje met Dibbes, maar na ‘ons’ ontbijt stap ik op de fiets naar mijn werkplek. Daar word ik vriendelijk ontvangen door bewoner en webdesigner Kevin, die me koffie aanbiedt en een praatje met me maakt. Aan tafel zit illustrator Maartje, met wie ik ook meteen kennis maak: ik heb vandaag in één uur al meer mensen gesproken dan gisteren gedurende de hele dag.

Tijdens de lunch ontdekken we hoe we elkaar kunnen helpen: Maartje kan illustraties bij mijn teksten maken, ik kan teksten schrijven voor Kevins website en totaal ongepland brainstormen we ineens over een nieuw gezamenlijk project. Hoe leuk is dit!

Aan het einde van de dag borrelen we nog even na en vertrek ik uiteindelijk met een zeer voldaan gevoel weer naar huis. Mensen inspireren toch echt meer dan katten...